miércoles, 26 de diciembre de 2012

Un Punto Azul Pálido


Mira ese punto. Ese punto es este lugar. Eso es nuestro hogar. Eso somos nosotros. Ahí ha vivido todo aquel de quien hayas oído hablar alguna vez, todos los seres humanos que han existido. La suma de todas nuestras alegrías y sufrimientos, miles de religiones seguras de sí mismas, ideologías y doctrinas económicas, cada cazador y recolector, cada héroe y cada cobarde, cada creador y destructor de civilizaciones, cada rey y cada campesino, cada joven pareja enamorada, cada niño esperanzado, cada madre y cada padre, cada inventor y explorador, cada maestro moral, cada político corrupto, cada “superestrella”, cada “líder supremo”, cada santo y cada pecador en la historia de nuestra especie vivió ahí – en una mota de polvo suspendida en un rayo de sol. La Tierra es un muy pequeño escenario en una vasta arena cósmica. Piensa en los ríos de sangre vertida por todos esos generales y emperadores, para que, en gloria y triunfo, pudieran convertirse en amos momentáneos de una fracción de un punto. Piensa en las interminables crueldades cometidas por los habitantes de un lugar del punto sobre los apenas distinguibles habitantes de alguna otra parte del punto. Cuán frecuentes sus malentendidos, cuán ávidos están de matarse los unos a los otros, cómo de fervientes son sus odios. Nuestros posicionamientos, nuestra imaginada auto-importancia, la ilusión de que ocupamos una posición privilegiada en el Universo ... Todo eso es desafiado por este punto de luz pálida. Nuestro planeta es un solitario grano de polvo en la gran penumbra cósmica que todo lo envuelve. En nuestra oscuridad -en toda esta vastedad-, no hay ni un indicio de que vaya a llegar ayuda desde algún otro lugar para salvarnos de nosotros mismos. Dependemos sólo de nosotros mismos. La Tierra es el único mundo conocido hasta ahora que alberga vida. No hay ningún otro lugar, al menos en el futuro próximo, al cual nuestra especie pudiera migrar. Visitar, sí. Colonizar, aún no. Nos guste o no, en este momento la Tierra es donde tenemos que quedarnos. Se ha dicho que la astronomía es una experiencia de humildad, y yo añadiría que formadora del carácter. En mi opinión, no hay quizá mejor demostración de la locura de la soberbia humana que esta distante imagen de nuestro minúsculo mundo. Para mí, subraya nuestra responsabilidad de tratarnos los unos a los otros más amable y compasivamente, y de preservar y querer ese punto azul pálido, el único hogar que jamás hemos conocido.

lunes, 17 de diciembre de 2012

Paradojas Del Destino




Si construyéramos un súper ordenador, le programáramos un software de acuerdo a sus posibilidades y le introdujéramos todos los datos precisos, sería capaz de vaticinar el futuro como una pitonisa infalible. Lo que llamamos destino, es la senda trazada por nuestro ADN, nuestra cuna, y las circunstancias que marcarán nuestra singladura, pero de una u otra forma todo está escrito dentro de nosotros mismos. La historia avanza en espiral, volvemos a pasar por el mismo punto, pero a diferente altura, son como capas de una cebolla infinita que crece inexorablemente sobre si misma, las personas y las circunstancias desnudas de las vestimentas de época serian exactamente las mismas.
Muchas veces escucho gente jactándose de su fuerza de voluntad, de su capacidad de lucha y mostrando desprecio por aquellos que arrojan la toalla o se quedan tirados en el camino, estas personas no entienden que esa capacidad de lucha les venía dada en el paquete genético junto a su inteligencia o su propensión a vicios y enfermedades, además hay que contar con un factor determinante que es el entorno en el que nos criamos y nos educamos, la mejor de las semillas se pudrirá si cae en un terreno pedregoso o si tras germinar es víctima de la cizaña.
En una sociedad cada vez más competitiva, las clases sociales han retrocedido a la época de las castas, la cuna tiene una importancia decisiva, y el poder está en manos de los hijos y los nietos de los de siempre, la prueba más sangrante la tenemos en políticos y empresarios que de haber nacido en otra esfera social no llegarían ni a palanganeros.
No soy determinista, y creo en la libertad del hombre para elegir su camino, pero de una u otra forma también opino que nuestras decisiones son previsibles y condicionadas por un cúmulo de factores que nos acotan la senda. Es como si desde una atalaya viésemos a dos vehículos que van a colisionar en el próximo cruce, ninguno de ellos es consciente de la tragedia y sin embargo para el observador es inevitable, son las paradojas de la vida, esas paradojas que lo son porque aun no tenemos ni el ordenador ni el software para poder descifrarlas.

domingo, 16 de diciembre de 2012

Pronto Nos Vemos


Hola, ¿es este el teléfono del cielo?
Quería hablar con mi abuelo.
Solo llamaba para decirle que le echamos mucho de menos, y se nota mucho su ausencia en casa, que desde que se fue hay rincones vacíos.
Ah, y también que no le demostré todo lo que le quería, y me siento fatal por ello, pero querer en silencio es lo mío y ahora que no está me entran ganas de gritarlo a voces a ver si desde el cielo me escucha.
Creo que lo hace porque a veces, cuando lloro, el cielo se pone negro y comienza a llover.
No pasa un día que no eche de menos su presencia o su manera de hacerme rabiar.
Te quiero mucho abuelo, nos vemos ahí arriba.

lunes, 10 de diciembre de 2012

Carta Desde El Futuro


¿Ha pasado ya tanto tiempo o solamente han pasado demasiadas cosas? Mmmm llevo ya mucho pensándolo y aun no me decido.

Recuerdo la primera vez que la vi, éramos muy jóvenes aun. Es increíble pensar ahora, desde nuestro presente, que antes estuvieramos solos. Podríamos decir que fue amor a primera vista. Estoy seguro que ambos notamos en los ojos del otro como nuestros destinos se juntarían. Entonces, ella se convirtió en mi milagro. Me salvó de mi tristeza y mi inusitada soledad, cambió mi punto de vista hacia mi alrededor como jamás nadie lo ha logrado nunca. En ese momento apareciste para cambiar mi vida.

Fuimos uniendonos aún más, nuestros corazones comenzaron no solo a caminar en una misma dirección, sino también a un mismo ritmo y con un latido nos movemos los dos incluso hasta el día de hoy, haciendo de nuestras vidas la más perfecta sinfonía.

Nunca me había sentido más útil y honrado de estar presente en la vida de nadie hasta que llegué a la suya. Me hizo sentir su confianza en mí y también la forma en la que serían nuestras vidas de ahora en adelante, basada en confianza y amor, sinceridad y paciencia, siempre llevando de la mano de cada acción una reacción positiva para nuestra vida juntos.

Conocer a mis suegros no fue algo planeado, encontrarlos a mitad de la calle no era algo que esperara, pero aun así fue mejor de lo que imaginé. Luego pude hablar más pausadamente con ellos, sobretodo con su padre. Mucho gusto señor.

Luego de unirse, no solo a mi vida sino también a mi forma de vivirla, robando cada uno de mis pensamientos, y convirtiendo mis miedos en polvo, enseñándome a ser mejor y feliz siendo simplemente yo, estando junto a ella, nos rodeó el éxito y ha traído a nuestras vidas cosas que simplemente nunca esperamos.

Muchas veces, las personas cerca de mí hablan de momentos mágicos y lo primero que llega a mi cabeza es el momento de nuestra boda. Sentir esa seguridad de tenerla cerca para el resto de nuestras vidas, sentir sus ojos en los míos mientras sellábamos nuestro pacto hasta el fin de nuestras vidas, esa promesa de estar juntos, de amarnos y de ser parte el uno del otro hasta que ya no quede nada más que entregar y para ti... lo tengo todo.

Ahora mismo ladra nuestro perro Tobby un Pastor Alemán que con nosotros está celebrando el día de hoy el ser parte de esta familia. Él es el responsable de despertarme de mi fantástica ensoñación. Y yo sigo aquí, tirado en nuestra cama, acostado de la forma más cómoda que pude encontrar luego de haber sentido el calor de tu cuerpo junto al mío, comparado con eso no hay nada mejor.

Aquí en nuestra casa junto al mar, a sabiendas que estás a solo una puerta de mí y consciente de que estamos solos tú y yo, sigo aquí, pensando en la maravillosa vida que hemos tenido juntos y esperando cada maravilla que está por venir, porque a pesar de llevar tantos años juntos y querer seguir así hasta el fin de nuestras vidas, mis días contigo no son nunca una rutina. Tú conviertes mi vida en algo maravilloso e
inesperado haciendo de mis días entretenidos e interesantes momentos.

Todo este relato, podría decirse que es una inspiración mía gracias a tu amor, a lo que siento por ti. Es cierto que gran parte de este pequeño texto salido de mi corazón aún no se ha convertido en realidad, sin embargo, estoy deseando llevar a cabo todas estas cosas y muchas más a tu lado, porque soy consciente de que eres la mujer de mi vida y es por ello que contigo lo quiero todo.

Porque te lo aseguro: pase lo que pase y a pesar de las adversidades, estaremos juntos, lo prometo.

Hasta el fin.

lunes, 12 de noviembre de 2012

A Te


A ti que eres mi gran amor
A ti que has tomado mi vida
y has hecho mucho más de ella
A ti que has dado sentido al tiempo

A ti que yo te he visto llorar
en mi mano, tan frágil
Y luego te he visto
con la fuerza de un avión
tomar tu vida en tus manos
y llevarla a salvo.

A ti que me has enseñado los sueños
y el arte de la aventura
A ti que crees en el coraje
y también en el miedo
A ti que eres lo mejor
que me ha pasado
a ti que cambias todos los días
y sigues siendo siempre la misma.

A ti que no te gustas nunca
y eres una maravilla
Las fuerzas de la naturaleza
se concentran en ti
que eres una roca,
eres una planta, eres un huracán
eres el horizonte que me acoge
cuando me alejo.

A ti que eres el único amor que quisiera
si yo no te tuviera conmigo
A ti que has vuelto mi vida
increíblemente bella

A ti que eres,
simplemente eres,
esencia de mis días
esencia de mis sueños

A ti.

domingo, 4 de noviembre de 2012

Ser Animal


Lo cierto es que no somos más que animales domesticados por nuestras propias normas, somos tan buenos como el mundo nos permite ser, y a día de hoy no existe tanta diferencia entre un león que cruentamente mata a su presa para alimentarse y un hombre o una mujer que no deja de maldecir a sus semejantes para conseguir un estatus social digno de valoración. Leo y releo la noticia y mis neuronas se ponen en guardia: “Absuelven a un pontevedrés que paseó a su perra arrastrándola por el costado”; y claro, de la sentencia no voy a decir nada, porque ya sabemos cómo está la cosa jurídica de este país de pandereta y hedores de vino tinto, pero, desde luego, de individuos que van arrastrando canes como si fueran felpudos animados, sí podríamos decir muchas cosas, y ninguna buena. Por ejemplo, habría que aclararle a ese tipo de individuos que los animales ven en el hombre a un ser igual a ellos que ha perdido de forma extraordinaria el sano intelecto animal, es decir, que ven en él al animal irracional, al animal que ríe, al animal que llora, que es infeliz… Mal va una sociedad donde no se respeta a seres supuestamente inferiores que, la mayor de las veces, no sólo dan compañía a sus dueños, sino también un afecto que difícilmente podemos encontrar en los de nuestra propia especie. Pese a esto, dicha noticia no debería sorprendernos tanto ya que, ¿cómo vamos a respetar a los animales que nos rodean si ni siquiera nos respetamos a nosotros mismos y a nuestros semejantes? ¿Cómo podemos reclamar tolerancia y respeto para perros, gatos, cobayas, periquitos y demás animales de compañía cuando el ser humano está metido de lleno en el ciclo resbaladizo de la involución? Si algo se va aprendiendo a lo largo de la vida es que si uno no se quiere a sí mismo, es imposible que pueda querer y valorar a las personas con las que convive, y la mayoría de las veces somos tan prepotentes que olvidamos que cuando reímos a carcajadas, superamos a todos los animales en vulgaridad, olvidamos al ponernos el disfraz de superioridad que el hombre es el único ser de la creación que bebe sin tener sed, como sin tener hambre y habla sin tener nada que decir, vamos, que dejamos de lado la autocrítica, y por tal motivo, se nos escapa el hecho de que nosotros también podemos acabar cualquier día de estos arrastrados cual felpudo por las aceras de esta ciudad, pues, aún por encima, todos tenemos un precio y, he de suponer, que por una cantidad X de dinero, más de uno haría las veces de bufón, pero sin acabar en el juzgado, sino en la portada de cualquier periódico con el titular: “Fulano gana 20 euros después de haber limpiado con su propio cuerpo 5 aceras y 3 pasos de peatones”; todo un record. Hay que ser animal, oiga, animal y un tanto idiota, ya que el hombre, ese ser tan débil que se cree una especie de dios, ha recibido de la naturaleza dos cosas que deberían hacer de él el más fuerte de los animales: la razón y la sociabilidad, y en el caso de personas que maltratan a los animales, ni una cosa ni la otra.

jueves, 25 de octubre de 2012

Podría Escribir


Podría escribir cosas tan bellas…
sí, realmente podría.
Podría decir que eres la luz de mis ojos,
el aliento de mi vida.
Y sin embargo…
se me hacen tan sin sentido las palabras,
tan vacías las metáforas.

“Esos ojos que me miran
me robaron la cordura.
Dame de esa fuente pura
por que los míos suspiran.”

Trato de encadenar versos
para decirte… para decirte a ti,
para describirte a ti.
Mas como describirte,
como podría explicar los colores,
como podría expresar sentimientos
que ni yo mismo entiendo,
y sin embargo tú me produces.
No puedo escribir sobre amor,
cuando apenas comienzo a vivirlo.

No, no podría escribir cosas tan bellas…
tan bellas como tú.

jueves, 4 de octubre de 2012

La Llegada Del Otoño


La llegada del otoño es siempre para mi, repentina e inesperada. Algo totalmente ilógico, pues desde la más tierna infancia hemos aprendido las estaciones del año: Primavera, Verano, Otoño e Invierno.

Pero es inevitable, de repente un día me levanto con una oscuridad inusual, es la hora de todos los días y aún no ha amanecido. Y los árboles del parquecillo de al lado de casa se mueven en una danza alocada muy distinta a esa perezosa quietud a la que me habían acostumbrado durante la canícula.

Salgo a la calle y mis pies todavía casi descalzos en las sandalias veraniegas, notan una desagradable humedad, ha empezado a caer una mansa lluvia, mansa pero fría, y sus gotitas se clavan como diminutos alfileres en la piel, que añora la calidez del sol y su caricia festiva.
A media mañana, compruebo que no solo se ha nublado el día, sino mi ánimo, parecen haberse apagado las luces de la fiesta, y los ecos de las risas despreocupadas y veraniegas, son ya solo ecos.

El alma se encoje un poquito sobre sí misma y suspira satisfecha, ya ha aceptado el encuentro con la sosegada tranquilidad, un poquito melancólica, que le trae la nueva estación. Y se despereza respirando el aire fresco inundado de nuevos olores, a lejanas tierras mojadas, y se abre a nuevos sonidos, los de hojas que caen lentamente y crujen bajo pisadas rápidas.

La llegada del otoño, es siempre para mi repentina e inesperada, pero es como la vuelta a casa después de largos meses de viaje, no recordabas lo mucho que te gusta estar allí, pero cuando has llegado no sabes cómo pudiste estar lejos. Igual que la llegada del otoño, no recordaba sus sensaciones, pero en cuanto me envuelven, sé cuánto las echaba de menos.

jueves, 20 de septiembre de 2012

Riendonos De La Suerte


 ¿Qué te parece si le damos un giro a esa moneda? Cara o cruz, ¿qué más da?
Demuestrale a esta baraja de poker que es la vida, que llevas contigo un As bajo la manga. Que ni la suerte ha tenido lugar en esta jugada porque todo el mérito se queda contigo.

Y si los imposibles se cumplen, que la suerte se calle y se marche, pues he sido yo el que lo ha conseguido; donde mis actos no se han guiado por una leyenda sino que luchan hasta obtener lo que quiera.

La suerte no existe señores, eso es para gente mediocre que obtiene lo que quiere sin mover un sólo dedo, pero de suerte no se trata sino que la vida ha sido buena con ellos.

Por eso sal fuera con más ganas que nunca y demuestrale a este mundo que con cada gota de sudor o de esfuerzo estás donde debes, donde ni el destino ni la suerte se ven de lejos porque podré decir no una sino mil veces que es porque yo me lo merezco.

viernes, 14 de septiembre de 2012

Para Pensarlo

 
Hoy tenemos edificios más altos y autopistas más anchas, pero temperamentos más cortos y puntos de vista más estrechos. Gastamos más, pero disfrutamos menos. Tenemos casas más grandes pero familias más pequeñas. Tenemos más compromisos, pero menos tiempo. Tenemos más conocimientos, pero menos criterio. Tenemos más medicinas, pero menos salud. Hemos multiplicado nuestras posesiones, pero hemos reducido nuestros valores. Hemos llegado a la luna y regresamos, pero tenemos problemas para cruzar la calle y conocer a nuestro vecino. Tenemos mayores ingresos, pero menos moral. Hemos conquistado el espacio exterior, pero no el interior. Estos son tiempos con más libertad, pero menos alegría. Con más comida, pero menos nutrición. Son días que llegan dos sueldos a casa, pero aumentan los divorcios. Con todo ésto sólo puedo hacer una pregunta: ¿Realmente hemos progresado?

lunes, 3 de septiembre de 2012

Txotxola, Zuretzako


Maite zaitut, txotxola. Ez dakizu nola ezta zenbat ere. Ez dira mundu honetan existitzen limiterik ezta barrerarik zugan sentitzen dudan maitasuna bahitu edo txikitu dezaketeenak. Zu zara nire irribarrea eta alaitasuna.
Zure alboan... zure alboan bakarrik momentu ahaztezinak daude, inoiz beste norbaitekin bizi ezingo ditudanak. 
Zergatik?
Zu zarelako guztiok behar duguna, zu zarelako nire eguzkia gau ilunetan; nire erlojua betebeharrak ditudanean eta nire paradisua, inolako zereginak ez ditudanean.
Zurekin bizi nahi dut, gaur eta beti. Zurekin seme-alabak eduki, bizitza bizi... Zure irribarre polit horrekin; zure begirada garden eta izugarri horrekin eta ni ukitzen nauten esku txiki horien babespean. Horrela bizi nahi dut. Hori da nire bizitza ideala, aldaezina. Zu bezala. Zu izugarria zara. Hain pertsona ona, hain polita, hain... Zuri esan ahal dizudan gauza bakarra maite zaitudala da. Maite zaitudala baina ez istorioetan pertsonaiak maite diren bezala edo errealitatean asko maite diren pertsonen gisa. Maite zaitut historian zehar inolako ipuin edo nobeletako pertsonaiak eta errealitatean inolako pertsonak maite ahal ezin izan diren bezala.
Zu zara nire etorkizuna. Benetan diotsut maitia :)

Mi Estrella Fugaz


¿Lo bueno que tiene? Buff... hay millones de cosas. Más que malas, creedme.
Es capaz de pasar una noche en vela si estás mal, aunque al día siguiente no se pueda ni mantener en pie. Pero lo hace por ti.
También cuando tienes la mirada perdida, está ahí, preocupándose por ti. Te abrazará y te dirá que estará ahí para todo lo que necesites.
Hará que tus peores días se conviertan en los mejores y los que son memorables, que nunca se olviden. Es así, a mi ella me alegra el resto del día, y si me apuras, aunque estemos durante un mes mal pero un día bien  ese mes habrá valido la pena.
Y es que con uno de sus abrazos, sus besos... solamente con cualquier cosa suya me hace tocar el cielo. Y es que es como una estrella fugaz, hará lo posible para que quienes le importan puedan cumplir sus sueños.
Van casi 2 años teniendo su amor y cada día que paso a su lado, no hace más que aumentar las ganas de tenerla a mi lado cada mañana y para el resto de mi vida.



P.D: ¿te parece ser mi estrella fugaz hoy, mañana y siempre? :)

miércoles, 22 de agosto de 2012

Zu Maitia, Zu Bakarrik


Ez dakit noiz ikusiko duzun edo gustatuko zaizun ere ez, hala ere, hau ez da abesti baten hitzak, baizik eta nire bihotzaren istorioa. Zu zara nire istorioa, zu zara irribarrea nire ahoan, mundua mugitzeko gai den bakarra. Zu zara triste nagoenean, alaitzen nauena. Eguzkiaren beroa, ilargiaren dotoretasuna. Itsasoaren lasaitasuna eta ostean, ekaitza.
Ez zaitut betidanik ezagutzen baina betiko ezagutuko zaitudalakoan nago.  Inork ez dit ematen zuk ematen didazun guztia. Inork ez dit ematen egunero, orduro ezta minuturo ere bere bihotza, ezeren truke. Zu zara behar dudana, nahi dudana eta egunak igarotzean, hilabeteak eta urteak pasatakoan, maite izan dudan bakarra. Nire albotik segundu bat ere ez urrundu den bakarra.
Izugarria zara eta ikaragarri maite zaitut pitxin.

jueves, 26 de julio de 2012

Así Eres Tú


Su mirada me endulza la existencia,
Su voz calma mis ansias mas desesperadas.
Su cuerpo, una melodía que enamora a
La audiencia.
El movimiento de sus manos, son como las
Aguas en calma de un fértil lago.

Así es ella, es así la que me conquistó, la
Que mi corazón se llevó, la que mis sueños
Anudó a los suyos y de ellos se apoderó.

Una mujer que no tiene ninguna imperfección,
Que es un encanto, que es una hermosa
Creación.
Es ella la que armo esta bella ilusión,
Y a su privacidad de corazón me invitó.

Un ángel en una ocasión me preguntó, si
De alguna mujer había estado enamorado.
Yo sensatamente le comenté que por
Supuesto de ella me había enamorado de
Por vida.

Como olvidarme de sus gustosas caricias,
De su forma de verme y de sus palabras
Que en mi ser entero se esparcían.
Un beso bastó para de ella enamorado
Quedarme.

Hermosa rosa del jardín divino, te entrego
Lo que soy en este poema que escribo
Para ti hoy.
Quiero proponerte algo en esta ocasión,
Que seas tú la única dueña de mi corazón.

El sello te pertenece, mi sello es tuyo.

martes, 10 de julio de 2012

Solo Entonces


Solo cuando la paz haga la guerra,
Cuando el frío empiece a quemar,
Cuando la mar se llene de tierra
Solo entonces te dejaré de querer.

Solo cuando el inquieto se aburra,
Cuando el justiciero intente timar,
Cuando el rico pida dinero en su gorra
Solo entonces te dejaré de querer.

Solo cuando los malvados griten hurra,
Cuando el nervioso se empiece a calmar,
Cuando duerma la hormiga y no la cigarra
Solo entonces te dejaré de querer.

Solo cuando la tierra al viento barra,
Cuando el país pacifista se llegue a armar,
Solo cuando todo esto ocurra
Solo entonces te dejaré de querer.

martes, 19 de junio de 2012

El Vencedor Y El Perdedor


 1. Cuando un vencedor comete un error, dice: "Yo me equivoque!"
Cuando un perdedor comete un error, dice: "No fue mi culpa."

2. Un vencedor trabaja duro y tiene mas tiempo.
Un perdedor está siempre "muy ocupado" para hacer lo que es necesario.

3. Un vencedor enfrenta y supera los problemas.
Un perdedor da vueltas y nunca consigue resolverlos.

4. Un vencedor se compromete.
Un perdedor hace promesas.

5. Un vencedor dice: "Yo soy bueno, sin embargo no tan bueno como me gustaría ser."
Un perdedor dice: "Yo no soy tan malo como tantos otros."

6. Un vencedor escucha, comprende y responde.
Un perdedor solo espera una oportunidad para hablar.

7. Un vencedor respeta aquellos que son superiores a el y trata de aprender algo con ellos.
Un perdedor resiste aquellos que son superiores a el y trata de encontrar sus defectos.

8. Un vencedor se siente responsable por algo mas que solo su trabajo.
Un perdedor no colabora y siempre dice: "Yo solo hago mi trabajo."

9. Un vencedor dice: "Debe haber una mejor forma de hacerlo ..."
Un perdedor dice: "Esta es la forma que siempre lo hicimos."

Quiero compartir esto contigo porque sé que estas pasando por un momento muy dificil, pero quiero que sepas que estamos juntos en esto y que no dejaré que te caigas, ambos somos vencedores y lo hemos demostrado muchísimas veces, por eso quiero que tengas siempre presente que tu eres una vencedora y que con tu esfuerzo y sacrificio saldrás siempre adelante, yo siempre estaré aqui a tu lado animandote y apoyandote, te lo prometo maitia.

Porque recuerda que puede ser un héroe lo mismo el que triunfa que el que sucumbe; pero jamás el que abandona el combate, y yo no voy a dejar que abandones el combate, nunca.

lunes, 18 de junio de 2012

Allá Donde Estés Siempre Te Recordaré Abuelo





Ahora mismo no sé donde estarás, espero que en un lugar mejor. Todos los días me acuerdo de ti, pero especialmente hoy, no sé porque.. pero te echo mucho de menos. Se me hace muy duro entrar en casa de la abuela y no verte con ella, siempre que estoy en tu habitación o en el sillón donde te sentabas o comiendo con la familia en la mesa, me derrumbo por dentro. Hace unos pocos dias que te has ido y has dejado un hueco muy grande en mi corazón. Cuando me llamaron no me lo podia creer, nunca pensé que te iba a pasar en ese preciso momento, fue el día más duro de mi vida. Ahí es cuando me dí cuenta de que a veces las personas sufrimos por tonterias, y cuando pasan cosas que de verdad son para sufrir te percatas de que por todo lo que sufres normalmente son cosas que no tienen importancia.
Yo sé que tu también te acordarás mucho de mi como yo lo hago de ti, y por mucho que me duela ahí estarás mejor, ya me recordaras y sabrás quien soy.. porque verte así, sufriendo, me mataba.
Yo se que desde ahí arriba me cuidas y me proteges, porque por mucho que no estés aquí conmigo, yo te siento siempre a mi lado, me siento muy cerca de ti. Quiero que sepas que has sido un abuelo irremplazable, eres al único al que he conocido pero eso no a importado porque tu llenabas todos los huecos.
Aun me acuerdo de cuando nos reñias porque no parábamos de jugar, cuando te ponías nervioso mirando el fútbol o cuando nos contabas cualquiera de tus historias.
Me hubiera gustado aprovechar más el tiempo contigo, poder haber estado a tu lado ahora cuando yo soy un poco más mayor, pero te fuiste por esa puta enfermedad... nos quedaba todo el tiempo por delante y de repente te sucedió.. ¿por qué a ti? yo creo que si te acordabas de quien era, lo notaba, aunque prácticamente no pudieses hablarme, como cuando ese día me cogiste la mano y me puse a llorar, por la forma en que me mirabas, sabia que querías decirme algo aunque no pudieses.
Solo quiero que sepas que te quiero, y que aquí te echamos todos muchísimo de menos, sobre todo la abuela, que todos los días reza y piensa en ti... yo no pueda verla más así... cuando voy y se me pone a llorar, lo siento, pero no puedo.. no sé que decirle, ni que hacer y lo paso fatal, simplemente la abrazo, le doy un gran beso en la mejilla y le recuerdo que la quiero muchísimo. Pero tranquilo que yo siempre estaré animándola a ella y a todos, y lo haré por ti por que se que quieres vernos felices.
Te quiero y siempre te querré abuelo, nunca te olvidaré ni tampoco los consejos y lecciones valiosas que me has enseñado, seré un gran hombre como siempre quisiste, te lo prometo.

miércoles, 13 de junio de 2012

Para Mi Querido Amor


Tus palabras rebotan en mi corazón
siguen un movimiento continuo
con alguna notable variación.
Noto tus susurros muy dentro de mi
que se guarda dentro de mi 
con la finalidad de estar cerca de mi
Quiero hacerte lo que hace la primavera a la naturaleza
quiero llenarte de vida y de fortaleza
quiero llegar a lo más profundo de tu corazón
y tocar ese sentimiento llamado amor.
Veo mis ojos reflejados en los tuyos
siento tus manos en mis brazos 
dándome amor y muchos abrazos
Pienso traerte al mundo la luna 
para que la cuides con mucho amor y dulzura
no es algo personal 
sólo que este amor por ti nadie lo puede parar
sólo aquellas personas que han descubierto
la magia del amor saben como alguien
puede sentirse así.
Te regalaré el mundo de mi alma, el corazón de mi pecho
la sensatez de mi virtud y el egoísmo de sólo quererte a ti.

sábado, 12 de mayo de 2012

Nuestra Historia


 El cosquilleo en la tripa, la sonrisa de oreja a oreja, las ganas de más, de que se pare el tiempo, de abrazarte y no soltarte, de tenerte durante una eternidad; aquí, a mi lado, escuchando cómo me dices muy muy bajito que me quieres. Algo tan perfecto que incluso parece fantasia. Pocas veces en la vida he estado seguro de algo, y ahora por fin siento que lo estoy, de hecho estoy segurísimo; seguro de ti, de que te quiero y de que no dejaría que nada estropease esto: lo nuestro, nuestra historia.

jueves, 3 de mayo de 2012

Hoy Y Todos Los Días De Mi Vida


 Voy a comerte la boca a cada milésima de segundo. A clavarte mis pupilas como si fueran chinchetas. Mandaré a mis labios de excursión por tus orejas susurrando palabras sin sonido. Me volveré mudo, hablándote con las manos que son las que mejor se entienden. Para el reloj. Me importa una mierda la hora que sea. Si es de día o es de noche a nosotros no nos afecta. Las estrellas las veremos igual, y el calor del sol nos cocerá a fuego lento. Súbete conmigo a esa montaña rusa donde el ritmo lo marca los latidos de mi pecho. Donde tú y yo lo único que tenemos que hacer es dejarnos llevar. Donde voy a quererte hasta la última letra de tu nombre. Porque eso es lo que me apetece hacer hoy. Y todos los días de mi vida.

lunes, 30 de abril de 2012

A La Única


 Estas metáforas sólo a ella comparan,
mis disculpas solo a ella obedecen,
sólo sus besos me han retratado
y sólo en su boca los míos florecen.

Sólo a ella resaltan estas letras en la piel,
sus manos son niñeras de mi corazón,
sólo a ella crea mi mente
de autolimitada imaginación.

Sólo ella pasa sin tocar,
sólo ella me desgarra, me remienda,
ella es el amor,
mi gobierno, impuestos y hacienda.

Sólo ella me siente,
sólo con ella la vida es utopía,
sólo ella es mi rosa, mi sangre,
su locura define la mía.

A ella vivo, muero y sigo,
cuento sus pasos pero en besos me pierdo,
a ella le debo en derechos de autor
por tantos sueños y recuerdos.

Ella, que es todo por estos rumbos,
es mi infarto y mi relajación,
a ella le escribo siempre lo que siento
a su amor una dedicación.

A ella, la única en este mundo
sólo a ella quiero en mi ventana,
sólo a ella, el mar mirando.

A ella, que es mi aventura, mi anticordura
en juegos amante y siempre mi novia
a ella la quiero, echo de menos sus horas, su locura
sólo a ella, mi firma, mis besos, mi dedicatoria.

sábado, 21 de abril de 2012

Lo Único Importante


 Ayer cuando discutiamos me dí cuenta que prefiero millones de veces discutir contigo que hacer el amor con otra persona.
Te garantizo que habrá épocas dificiles, pero también te garantizo que esas épocas dificiles serán facilmente superables ya que juntos podemos con todo, yo siempre estaré a tu lado para darte animos y fuerzas, de la misma manera, también te garantizo que si no te pido que pases conmigo todos esos maravillosos momentos de nuestras vidas me arrepentiré durante el resto de mi vida, porque todo perdería su sentido sin ti, te necesito maitia.
Porque en realidad, soy transparente. Sabes que me gustan los pequeños detalles, porque sé que te fijas en mi detenidamente. Pero si abrieras el primer cajón de mi escritorio, entenderías todas aquellas cosas que me quedaron por decir. Puede que si cogieras mi móvil, entendieras la banda sonora de mi vida ya que si miraras mis canciones verías que siempre hablan de ti y de mi, e incluso es probable que si un día miraras mis papeles, te asombrarías al ver todos los gritos que he callado y todas las lágrimas que se han quedado estancadas en mis ojos, lágrimas de amor todas ellas. Pon el ojo en mi cámara y mira el mundo a mi manera, puede que así conseguirás entender todos mis miedos. Pasa el dedo por mis uñas, así quizás entiendas que soy frágil y me consumen los nervios, o simplemente cierra los ojos, pon las manos en mis mejillas y sabrás si la vergüenza ha desaparecido. Abrázate a mi almohada y descubrirás de qué están hechos cada uno de mis sueños.
Pero si quieres, olvídate de todo lo demás, mírame a los ojos y verás lo único que me importa, aquello que le da sentido y cordura a cada una de mis locuras y a cada una de las tonterias que puedo decir a lo largo del dia. ¿Lo ves? eres tú reflejada en mis ojos.

Un Elefante Contesta Al Rey De España


Has pedido perdón y para nosotros no era necesario. En nuestro mundo no existen “represalias” como en el vuestro. Ni pienses que una manada de los nuestros, pisoteará a tu gente y destruirá tu reino. Así no actuamos nosotros, vosotros, sí.

Somos de la naturaleza, y no sabemos de palabras. Lo cierto, es que mi hermano estaba vivo, y hoy está muerto. Eso es todo.

Me dicen que tu gente pasa un momento malo. Y añaden que gastaste cuarenta y seis mil euros, para matar a mi hermano. Que no lo vuelvas ha hacer, ¿será un acto de arrepentimiento o una profecía autocumplida de que se te acabará el dinero?

También supe que en otros tiempos, tus predecesores (podría haber dicho “depredadores”), extirparon de la faz de la tierra a los pueblos americanos originarios. Estaría bien que a los pocos supervivientes les pidieras perdón, ellos sí pueden escucharte… quizás… nosotros no sabemos de palabras.

Has pedido perdón, pero para nosotros no era necesario, no sabemos culpar a nadie y simplemente, cuando nos dejan, vivimos. Pero en mi reino se mata para comer, no como en el vuestro, que se mata también por diversión.

Ocurre que en el reino animal no nos aburrimos nunca, no sabemos de eso, y por eso nuestra diversión es siempre la vida, no la muerte.

Yo espero que a tu gente le vaya bien, que se reconozca la verdad de que son todos iguales y… digamos la verdad… todos tienen sangre roja y ninguno sangre azul… luego… ¿por qué en lugar de pedir perdón no abdicas, para bien de los españoles y de todos los humanos?

viernes, 13 de abril de 2012

Zu, Zu Eta Zu Berriz Ere


Zer esango nuke gutaz, gauza gehiegi esan daitezke, baina ezin adierazi, hasiera eman dezaket baina ezin amaitu.

Gogoan dut zu ezagutu zintudan eguna eta une hartan zuganako sentitu nuena. Momentu hartan ez nuen jakin zer zen, baina denborak asko irakatsi dit. Zu barik ezinezkoa da bizitza niretzako.

Batzuk, kriston pila maite zaitudala diote, horrela da. Zugan pentsatzen dihardudan orduez gozatu nahi dut, besterik ez, zoriontasuna beti ez baitago eskura, baino ohartu naiz niretzako zoriontasuna izen propio bat daukala, eta hau zure izena da.

Bihotzaren nabarmentasuna, zure alboan bizi ditudan momentuen oroimenak nire barnean, eta zu besarkatu nahiaren desira. Eskutik hartuta zaitut eta zin dagizut ez zaitudala inoiz askatuko, zu niretzako mundu osoa baino gehiago zarelako.

Zu ikusteko esperantzak esnatzen nau, maitasunak jantzi eta itxaropenak zugana narama.

Denbora luze honetan jabetu naiz niretzako maitasunak zure izena daramala, eta berriz leiala izateko, ez dudala inoiz amets honetatik esnatu nahi esan beharra daukat.

lunes, 9 de abril de 2012

Sólo Contigo


Toma mi mano, te enseñaré cosas que jamás en la vida llegaste a imaginar, maravillas. Te llevaré por todo el mundo y juntos seremos testigos de lugares asombrosos que llenan tu alma de paz y tranquilidad. Te demostraré que el amor verdadero lleva nuestros nombres y que este no existe sin nosotros. Te guiaré en la espesa niebla y conmigo nunca te perderás. Seré tu alegría en esos preciosos dias soleados frente al mar. Trataré de ser ingenioso para sorprenderte diariamente y sacarte así nuevamente otra sonrisa de esas que me llenan por dentro y dan sentido a mi existencia. Juntos superaremos todos los obstaculos con los que podamos encontrarnos a lo largo de la vida. Conseguiré sacarte sonrisas hasta en los momentos más insospechados. Te llenaré de felicidad los dias, si, lo haré, porque llevaré a cabo mil tonterias o las que hagan falta solamente por verte feliz. Prometo no dejarte nunca y ser tu fiel compañero de viaje durante el resto de nuestros dias en este largo recorrido llamado vida, ya que la mia solo tiene sentido si la comparto contigo.
Todo esto haré y muchisimas cosas más, pero tengo que confesarte algo, todo esto que te he expresado en este breve texto solo puede ser posible contigo, porque tu eres única para mi, no existe nadie más como tú, porque como bien sabes, no hay un sitio donde yo este más agusto que durmiendo en tu ombligo. Es por ello que puedes dudar que sean fuego las estrellas, dudar que el sol se mueva, dudar que la verdad sea mentira, pero no dudes jamás de que te quiero, y así será para siempre, te lo juro.

jueves, 5 de abril de 2012

¿Morir Por Amor?


Creo que la vida es un regalo, un regalo que puedes compartir con la persona que más quieres en la vida, y si alguna vez esta te pone en tal situación, mi respuesta es un si rotundo, un sí que no dudaría en cambiar...La sola idea de perder a esa persona te cambia tanto las cosas, tanto la vida, que mejor muestra de amor que regalarle tu vida, la vida que querrías haber compartido con esa persona. Le diría: "acepta mi vida como muestra más grande de mi amor, y no te digo un adiós definitivo, porque algún día nos volveremos a encontrar y será entonces cuando nuestras vidas se enlazarán para siempre jamás, porque te quiero demasiado y esto no acaba aquí, te encontraré"

martes, 3 de abril de 2012

Vivir Y Morir


A veces la vida
parece la muerte.
Tan cruel y ladina,
tan dura y demente.

Su aliado es el tiempo,
que con sus armas las horas
nos devora por dentro,
el alma nos perfora.

Cautivos de esta realidad,
marionetas del destino.
El final es la única verdad,
es el único camino.

Entre esperanza nacemos,
entre cientos de dudas crecemos,
tarde o temprano moriremos,
¿Es esto lo que merecemos?

La Magia De Lo Simple


Somos como polillas. Buscamos la luz para terminar girando alrededor de una bombilla. Creemos que la felicidad la obtendremos cuando cumplamos nuestro mayor sueño, cuando encontremos nuestra 'media naranja' o cuando seamos ricos y famosos. Pero nos equivocamos. Nuestra venda en los ojos no nos permite ver que la gran felicidad se basa en las pequeñas cosas de la vida, en los pequeños pero grandes detalles que siempre ignoramos. La encontraremos durante el camino, no cuando lleguemos al final de éste. Porque felicidad no es hacer lo que uno quiere , sino querer lo que uno hace, poder mostrarte tal y como eres, y no ser juzgado por ello. Es poder vivir cada momento como si nunca lo volvieras a repetir. Es apreciar lo que tenemos y no desear en exceso lo que no tenemos, porque ser feliz tambien consiste en darse cuenta que nada es demasiado importante. Es la magia de lo simple.

lunes, 26 de marzo de 2012

Mi Historia Eres Tu


Me encantaría poder tener el honor de contar la historia más bella de todas. Esa que me llega al alma solo con recordar su nombre, la que tiene el grandioso hechizo de llenarme los ojos de lágrimas a la vez que pone en mi rostro una sonrisa sentida.

Dicen que es mentira, que personas buenas no las hay, que todos tienen sus defectos al igual que sus virtudes y que personas diferentes somos todos aunque igual en sus derechos. Yo no lo creo así. Sí, era lo que pensaba antes, pero todo cambió al conocerla.
Era Septiembre, esos días donde las personas ya pierden la felicidad del año, sus positivas actitudes de que todo saldrá bien esta vez, y solo desean que comience otra vez. Mientras tanto, yo, solo deseaba que avanzara el tiempo y seguir cumpliendo objetivos y metas que no me darían jamás la verdadera felicidad, y es que numerosas personas me habían defraudado.
Tal vez por eso comencé por no relacionarme con nadie, excepto con una persona. Vagamente respondía miradas cuando el día me agradaba.
Sin embargo, la vida te da sorpresas, y llevaba relacionandome con una chica durante unas cuantas semanas; finalmente, llegó el día de verla, era un 11 de Septiembre, la verdad es que se trata de uno de esos días que puedo asegurar que no se me olvidarán en la vida. Ella llegó en tren y yo allí fui, a la estación de tren, decidido, la verdad es que llegué tarde y es curioso porque realmente estaba deseando verla y es por esto que recuerdo mi carrera hacia la estación para poder verla antes. 10 minutos después de salir de casa y tras un largo recorrido a paso ligero, allí estaba ella, tan despampanante como me la imaginaba o incluso más, le dí dos besos en las mejillas, muy sentidos, profesando el cariño más inmenso y nos dispusimos a dar un paseo para recordar por San Sebastián -Paseo Nuevo con vistas al mar incluidas-. Y fue en este preciso lugar, donde tras pasar un buen rato hablando de todo y de nada, entre tonterias y risas, nos sentamos en aquel banco -maravilloso lugar y guardado para siempre ya en mi corazón- y en el cual estuve reflexionando durante un buen espacio de tiempo mientras me quedé maravillado mirando esos ojos que jamás me cansaré de vislumbrar; enseguida alcancé la conclusión siguiente, debía besarla, ya que si no lo hacía iba a arrepentirme durante el resto de mi vida, y así lo hice y ella me siguió a mi. Simplemente, esa fue la decisión más acertada de toda mi vida, pasamos el resto de la tarde besandonos y paseando agarrados de la mano -y es que no quiero soltarte nunca, ni nunca lo haré-.
La vida al fin cobró sentido, y todo ha sido gracias a ti, ha pasado año y medio y aqui seguimos juntos e incluso más felices que el primer día; yo prometo hacerte feliz, prometo una vida juntos llena de alegrías, aventuras y pasiones que sinceramente solo son posibles junto a ti, prometo mejorar día a día como persona, simplemente prometo que nunca te soltaré de la mano porque tu para mi lo eres todo; y es que simplemente, mi historia eres tú.

sábado, 24 de marzo de 2012

Sobrenatural


Es esa sensación de tenerte cerca a cada momento, de respirar el mismo aire, de estar tumbados bajo el mismo techo y sobre la misma nube. Ese gracioso cosquilleo que recorre cada centímetro de mi cuerpo cada vez que me rozas, esa sonrisa que me sale cuando te leo, cuando te pienso. Esas ganas de comernos este mundo habitado por 7 mil millones de personas que no son nadie a tu lado, que no son tú, e incluso desearían ser yo para estar con alguien como tú. De ir más allá, hasta el infinito. Esa felicidad que me haces desprender, todas y cada una de esas sonrisas que me sacas por muy escondidas que estén. Ese miedo de perderte, de que veas en alguien todo lo que no puedo ser yo. Esa sensación tan profunda de amor que me hace volver a encantarte y enamorarte cada día como si fuera el primero. Es esa cara de tonta que me pones para conseguir cualquier cosa, y esa cara de tonto que me haces poner sin darme cuenta al pararme a mirarte y saber lo genial que eres. Es cada una de las líneas que escribo por ti y que no se cansan de expresar lo que siento cuando tus brazos me aprisionan como si de una cárcel de la que nunca quiero salir se tratara. Es toda esa comida que engullimos juntos, todas esas fotos que te gusta que nos hagamos. Es esa manera de hacerme olvidar los problemas, ese momento de tumbarnos en el césped al sol como si no existiera nada más. Somos nosotros. Es mirar atrás y darse cuenta de que año y medio no es nada comparado con el tiempo necesario para darte todo lo que te mereces, o al menos todo lo que tengo. Simple y sencillamente, es esa sensación sobrenatural de quererte cada vez más, sin peros, sin paradas, sin dudas. Sólo contigo como única razón porque, maitia, eres la única excepción:)

lunes, 19 de marzo de 2012

Como Dos Niños



Como dos niños pequeños,
chutémonos alegría
y pasémonos cariño
hasta que amanezca.
Y cuando los rayos del sol
lleguen a tus fijos ojos
mírame, y sonríe.
Y si no me encuentras entre las sábanas,
cierra los ojos, porque estaré dentro de ti.
Y si echas de menos que mi voz
retumbe en tu cuerpo
no te preocupes,
que cada vez que el silencio inunde tu mente
escucharás cada latido de mi corazón
que todavía seguirá latiendo acompañando al tuyo.
Y aunque pienses que es tu imaginación...
recuerda que una vez te prometí que iba a estar contigo siempre
y que nada nos iba a separar.
Y eso nunca cambiará, lo juro.
Recuerda que nunca ha habido ni habrá nada más fuerte que nuestro amor.

martes, 13 de marzo de 2012

Siempre


Abrir los ojos y imaginarte a mi lado. Mirándome con esos grandes ojos marrones que han sido los únicos que se han adentrado en mi alma. Cerrar los ojos e imaginar que de tus labios salen un ''Egun on, maitia', de esos que retumban sobre mi cabeza durante días. Verte a lo lejos e imaginarte corriendo hacia mi, en la misma milésima de segundo en el cual tus ojos me descubren en tu mundo, y abrazarte. No me preguntas donde estuve, porque siempre voy contigo. En momentos tristes, felices, confusos, no importa, aunque no me veas, siempre estoy ahí. Pones tus labios sobre mi mejilla derecha, y giras y giras... tan lentamente que se puede ver el tiempo correr, los ''tic tac'' del reloj retumbando en eso que llamamos vida. Casi se siente como todo a nuestro alrededor se envejece, menos nosotros. Los árboles pierden hojas, el césped pierde su brillo, el cielo va perdiendo su azul resplandeciente... Todo se apaga, pero hay una llama que siempre está intacta, y me besas. Y entonces, comprendo lo que significa la palabra ''siempre''.

Mi Abuelo, Mis Raíces


Es mi abuelo paterno un hombre justo, sereno y cabal. Bilbaíno de txapela en ristre y amigo de los pelotaris. Era el juego de pelota su gran pasión y se apostaba sus buenos duretes en los frontones de Euskadi. Allí, al Bilbao de la ría acudía y acudo yo, de niño, muchos veranos de mi infancia, a ver a mi abuelo y a mi abuela, pero sobre todo a escuchar las sentencias de aquel abuelo que me hizo enamorarme del juego de pelota y de las hazañas y gestas gloriosas del Athletic de Bilbao.

Y mi sangre vasca saltaba de alegría por los prados de aquellos leñadores que cortaban troncos para hacer de la vida un deporte. Si, el deporte vasco es un desafío continuo.

Otra cosa que me enseñó profundamente mi abuelo era jugar al mus a la vasca, y aprendí de envites, amarretes y órdagos, con las cartas limpias del Mesón La Casa Vasca... y los eternos guiños de mi abuelo dándome a entender que tenía juego o que llevaba las treinta y una.

Por las noches escuché a mi abuelo llenarme la imaginación de cuentos y leyendas vascas.

Pero lo que más le agradezco a él es que me ha enseñado a ser hombre de bien, amante de lo universal y que mi alma tuviese candor bohemio. Desde entonces supe que yo tenía la visión del Universo como ese pequeño rincón al que todos pertenecemos.

Mi abuelo me enseñó a soñar.

martes, 6 de marzo de 2012

Los Ojos Del Amor


-Oye cosa, ¿sabes que tienes unos ojos muy bonitos? ¡ojazos!
+Eso no es verdad
-¿Cómo que no?
+Son marrones.
-¿Qué tiene que ver que sean marrones?
+Pues que son muy normales, no tienen nada especial.
-Yo no lo veo así. Unos ojos no son bonitos por el color, sino por lo que transmiten, y los tuyos me transmiten todo.

domingo, 4 de marzo de 2012

Nuestros Momentos


Según los antiguos romanos, un momento equivalía a 1 min y 30 s, por lo que cada hora tenía cuarenta momentos. Hoy en día este concepto ha quedado bastante olvidado, y hemos pasado a considerar los momentos como instantes de tiempo indefinido.
La verdad es que esta última definición parece ser la más lógica, porque si ponemos ejemplos... Me es difícil definir el tiempo que hizo falta para que mis ojos comenzaran a alegrarse de poder verte, o para considerarte parte de mí, o para tener miedo de perderte... No sé cuándo empezaron esos momentos pero la verdad es que siguen y siempre seguirán presentes.
Un momento es un momento, a veces dura más, y otras menos de lo que esperábamos. Hay momentos que incluso desearíamos evitar, o que acabasen, aunque luego estén aquellos que no queremos que tengan fin, como cuando me duermo abrazado a ti.
Por suerte o por desgracia, ningún momento es eterno, es finito pero a su vez único. Es una especie de transición que jamás podrás volver a repetir de manera idéntica. Jamás de los jamases te daré un beso exactamente igual al anterior, y ten por seguro que te querré más el momento siguiente que el anterior, mucho antes de que me de tiempo a pensarlo e incluso decírtelo, gritártelo.
La gente se cree conocedora y dueña del tiempo, trata de medirlo; cuenta los días, los meses, los años e incluso las horas, pero nada de esto es exacto. ¿Y qué hay de los momentos? ¿Acaso tú sabes cuántos momentos hemos vivido juntos? Puede parecer irónico pero a pesar de esa definición temporal que escapa a la capacidad humana, estos momentos han sido infinitos hasta ahora. Y continúan siéndolo a cada segundo. De hecho, mientras lees esto estás añadiendo momentos a nuestra historia, y mientras lo escribo, por supuesto que también.
Nuestra historia... ¿Finita? La vida humana no es eterna. ¿Infinita? No es posible una vida sin ti. Unos momentos sin ti. Un sólo instante sin ti. No es posible, no. Porque este es nuestro momento, y es infinito.
Te quiero cosita.

jueves, 1 de marzo de 2012

Nuestra Historia


Escribí esto mientras dormías, con la conciencia recelosa de tu cama, pero tranquila al fin y al cabo. Música en mis cascos, apareces tú… Y sonrío. Mi cama dice que te echa de menos, que está dejando de oler a ti, pero le he prometido que pronto volverás. La tele encendida, Cuarto Milenio en segundo plano, nuestras fotos en mi ordenador como primero sorprendiéndome al darme cuenta de que, por muy a tópico que suene, puedes conocer a mil personas en tu vida, enfadarte con la mitad, abrazarte a otro tanto por ciento… Pero nadie me aporta nada como tú, nada se compara a ti. Tropezamos de repente un 11S, surgiste de la nada para hacerlo todo más fácil, más posible. Apareciste sólo por y para hacerme feliz, creando esta burbuja en un mundo lleno de espuma en el que me estaba quedando sin aire, en el que me prometí a mí mismo no creer en el amor ni ningún otro tipo de relación sentimental, regla que rompiste junto a muchas otras. Y me alegro de que lo hicieras.
Cuando comenzamos a hablar, precisamente debido a este ahogo, jamás podría haber imaginado que ibas a convertirte en algo tan importante para mí. Hablábamos a diario, siempre te buscaba en la lista de conectados. El tiempo pasó, voló. Estuve a cien kilometros de ti sin apenas conocerte y ya te echaba de menos, se me aceleraba el corazón con cada mensaje, con cada sms. Casi tanto como cuando escuché tu voz por primera vez, pero nada comparable al 11S. Nuestra “primera cita”, y con vistas al mar! ¿Se podía pedir algo más? Sí, yo te pedía a gritos que me besaras pero fuiste tan cruel de dejar toda esa responsabilidad sobre mí, y aún no sé ni cómo, conseguiste que me armara de valor y me lanzara a lo que se ha convertido en un círculo vicioso de besos del que no quiero salir nunca, cada cual te deja con más ganas del anterior. Y a partir de ahí me devolviste la respiración, la ilusión. Dejé de pensar que todo tiene un final para darme cuenta de que contigo no hay final.
Durante este tiempo hemos vivido infinidad de cosas juntos, hemos estado siempre en lo bueno y en lo malo. Te he visto reír hasta más no poder, te he visto disfrutar como nadie, te he visto despertar, enfermar, reflexionar. Te he visto enfadar, se me ha partido el corazón y se me sigue partiendo al recordarte llorar. He visto la decepción en tus ojos, la rabia. Pero por suerte he visto muchas más veces la ilusión, la emoción y la felicidad en tu mirada. Te he visto perder el miedo, he conseguido sorprenderte unas cuantas veces y embobarte otras tantas. Y tú has visto todo eso reflejado en mí. La vida no es de color de rosa, maitia, y es imposible que una relación lo sea. La pareja perfecta es aquella que se apoya pase lo que pase, que lo supera todo, que se enfrenta a cualquier cosa con tal de seguir juntos. Y esa pareja somos tú y yo. Desde hace año y medio y para siempre. Somos algo más allá de la palabra “novios”. Eres mi compañera de sonrisas, mi motivación diaria, la voz de mi conciencia, mi wonderwall, el toque que me faltaba para ser especial, la excepción. Y ahora que te he encontrado, ahora que no puedo respirar sin tu olor, vivir sin tus abrazos, sin una dosis de ti… Ahora que formas parte de mí, si te esfumas, el síndrome de abstinencia acabará conmigo. Eres mi marca de heroína, joder. Por eso, aunque suene egoísta después de todo lo que has hecho por mí, sólo puedo pedirte que te quedes aquí abrazándome. Que no me sueltes nunca y nunca olvides que te quiero más que a nada en este puto mundo. Y que el 25 sólo es un número que representa los segundos que tardé en engancharme a ti.

jueves, 23 de febrero de 2012

Silencios Que Lo Dicen Todo



Es asombroso cómo sabes hablarle a mi corazón.
Sin decir una palabra puedes iluminar la oscuridad.
Por mucho que lo intente,
nunca podría explicar lo que oigo cuando no dices nada.
Tu sonrisa me dice que me necesitas.
La sinceridad de tus ojos dice que nunca me dejarás.
La fuerza de tu mano me dice que me agarrarás
Porque no necesitamos palabras para decirnoslo todo.

Revolución


Indignación es poco. Siento asco, repugnancia y mucha mala ostia cuando veo a un funcionario público remunerado por el dinero de todos apaleando a chavalas de 14 años, saltándose las propias leyes de su sagrado Estado de Derecho, con el beneplácito de grandes defensores de la libertad como la ONU o el Tribunal de Estrasburgo. Los estudiantes somos el futuro de la sociedad, y para éste Estado policial totalmente deslegitimado y criminal parece que somos el enemigo, mientras otros que han provocado la crisis se llenan las manos de dinero con la total complacencia del poder establecido.

Se van clarificando la cosas. El 15 de Mayo del año pasado despertó la indignación colectiva y poco a poco la crisis, la actitud de las clases dominantes, nos fue enseñando más cosas sobre el sentido último de ésta tremenda estafa de magnitudes descomunales que estamos viviendo. El poder político de las sociedades occidentales es ilegítimo, tal vez desde hace mucho aunque ahora seamos más conscientes que nunca. Un Estado que se salta su propio orden normativo no merece ser calificado de democrático, garante de libertades o positivo para nosotros en sentido alguno. Cuando somos agredidos día sí y día también, ya sea por porrazos o por órdenes de desahucio, se hace necesario invocar el supremo derecho a la rebelión y a la desobediencia. Éste Estado NO está por nosotros, NO ES NUESTRO.

Necesitamos a Robespierre. Necesitamos justicia revolucionaria. Necesitamos muchos bidones de gasolina para hacer arder ésta mafia criminal en la que el 1% ha transformado el mundo.

sábado, 11 de febrero de 2012

Quererte


No me preguntes nada, solo lee lo que mis letras quieren demostrarte o simplemente resumir lo que siento, te quiero decir que cuando te beso lo hago de una forma que nunca lo pude hacer, cuando te abrazo rompes el tiempo y paras mi mundo, que me hiciste saber que el amor existe, que el amor no es un cuento de los mentirosos, por ti tengo una historia que puedo contar algo diferente de lo común.

Querer es eso y todo lo que tengo en mi por ti eso es querer, querer es quererte siempre, querer es caminar de la mano de lo mas bonito, querer es tener cojones para la espera, querer es sentirte siempre a mi lado, yo te quiero y seguiré queriendote no lo olvides y tenlo presente, te lo digo por que es mi querer lo que me dicta mi sentir, te lo vuelvo a decir aunque te lo haya dicho hoy mismo, te lo vuelvo escribir aunque unas líneas más arriba te lo he vuelto a repetir.

Quererte es mi escribir sin medidas ,quererte es hacer que mis letras lo describa , por que por ti comprendí que la vida es lo más bonito que hay, por ti entendí que sin ti la vida perdería todo el sentido que tiene. Gracias por existir y tropezarte conmigo, también agradezco al destino por ponerte a mi lado. Con casi 20 años y mírame como estoy, como soy, como quiero seguir siendo por ti, por mi, por los dos, por siempre.


Por ti he encontrado el verdadero sentido de la vida, tú y solo tú.

Te quiero.

Definiciones


El amor es una bala perdida que decides su camino, la vida es el humo del cigarro que dibuja lo indibujable, el destino es un juego de cartas con la apuesta más alta, la tristeza es un cuarto de hotel solo mirando los espejos de la pared, la soledad es ir al cine y no tener a nadie a tu lado, la verdad es el bohemio del bar de la esquina del barrio, la mentira es la prostituta más cara que finje sus caricias, la traición es el cuchillazo de palabras en el corazón del recuerdo, el mejor día es el niño que juega con su pelota de futbol en pleno invierno, la peor noche es el semblante del día que tienes por la resaca que tienes por culpa de ayer por la noche.

Instinto De Protección


No todos tenemos el mismo instinto de protección. Las personas cuyas vidas han sido sencillas, sin problemas, con todo el camino hecho, han sido tan tremendamente “felices” que no conciben la idea del daño y la supervivencia de igual forma que otros que han sufrido lo indecible.

El instinto de protección es más acusado en aquellos que han pasado por determinadas circustancias que les han obligado a salir a flote y que una vez conseguido, son capaces de detectar a gente que está pasando por su misma situación.

Sólo aquellos que han afrontado el mal son capaces de verlo. Los que nunca han visto el mal, sólo pueden imaginarlo.

jueves, 2 de febrero de 2012

Amor Absoluto


¿Cómo te lo puedo expresar?
Como puedo decirte lo que siento cuando te veo caminar, como se puede describir ese sentimiento cálido que siento cuando me sonríes, ¿cómo te puedo gritar lo que siento? no hay palabras que lo describan, no hay palabras que expliquen la alegría que siento cuando me abrazas, no hay frases que demuestren cuan necesaria eres para mí, no hay miradas que reflejen el delirio que siento cuando me besas en la frente después de un hermoso día. ¿Cómo hacerte entender? Como puedo hacer que entiendas, que eres tú, y solo tú por quien aún sigo luchando, que eres lo primero que quiero ver cada mañana.
¿Qué puedo decirte? porque "amor" es muy pobre para este sentimiento, porque mil "te quieros" jamás compensarán lo que siento, ¿cómo lo explico? Es practicamente imposible explicarlo con palabras, por eso prefiero demostrartelo día a día con hechos y asi por siempre. Te quiero más que a nada cosita, no lo olvides nunca.

viernes, 20 de enero de 2012

El Amor Está Aqui


Gracias por demostrarme el valor de la vida,
por enseñarme que la vida es un regalo que debemos valorar e ir construyendo día a día.

Gracias por demostrarme que el alimento del alma es la felicidad, gracias por escucharme, por llamarme, por aceptarme.

Debes saber que si una lágrima viera derramar de tus ojos, serían dos con la mía, que se uniría a la tuya.

Cuando escuches el sonido del viento, seré yo quién te reclama, cuando sientas la brisa en tu cara será un beso mío que te quiere.

No importa donde este, siempre sabré que estarás a mi lado haciéndome recordar que en algún rincón del mundo
hay alguien que me quiere: ¡Tú!

lunes, 9 de enero de 2012

Zure Alboan Egongo Naiz



Haizearen soinuan,
Izarretan,
Biharko egunsentietan,
Eta esan ezin diren gauza txikietan,
Eta ahaztu ezin direnetan,
Aurkituko nauzu.